Vandaag was het zo ver: De kwart marathon van Egmond! En wat een dag was het! Een prachtige heldere zonnige dag met een temperatuur vanochtend van net onder nul. Zo hoort het ook wel een beetje te zijn, lekker winters! De weilanden en bomen zagen mooi wit en het zonnetje maakte er een mooi plaatje van. In Egmond werden we opgewacht door mijn trouwste supporters; mijn ouders en nog wat andere mensen (een stuk of duizend). Gauw nog even plassen, startnummer opprikken, banaantje eten, dikke jas uit en dan het startvak in. Toch wel een beetje nerveus, maar voor ik het wist klonk het startschot al en daar gingen we. De eerste 1,5 km gaat door het dorp heen, dat is even zoeken naar je tempo tussen al die mensen in, maar eenmaal op het strand ging het beter. De eerste 50 meter zijn nog mul zand, maar daarna is het lekker hard zand en dat liep heerlijk. Het is 2 kilometer lang puur genieten! De mooie blauwe lucht, zeemeeuwen die over vliegen, de kabbelende zee, bijna geen wind en dan al die mensen die als een lang lint over het strand rennen en niet te vergeten, heel veel enthousiaste supporters. Die aanmoedigingen helpen echt en met een brede glimlach kwam ik aan bij het duin. Dat is effe een klimmetje en vrij smal, dus dat lukt niet rennend met al die mensen. Al wandelend omhoog even rust nemen, je verliest hier wel wat tijd, maar ja dat geldt voor iedereen. Dan komt de weg door de duinen met 2 flinke bulten waarvan je even buiten adem raakt, maar ook een mooie weg om van te genieten. Onderweg kwam er veel jeugd sentiment boven. Als kind heb ik op deze weg wat afgefietst samen met mijn zus Loes en mijn ouders. Dan gingen we bepakt en bezakt vanaf de caravan bij boer Valkerink naar het strand van Egmond Binnen. Als kind vond ik dit een enorme afstand en met verschrikkelijke hoge bergen. En nu loop je dan hier. De bergen zijn gelukkig lang niet zo hoog als ik dacht en de weg is ook veel korter. Zo zie je hoe je een ander perspectief hebt als volwassene dan als kind. Langs het pad stonden een paar verzorgingsposten met water en sportdrank en ook hier supporters die ons aanmoedigden. Inmiddels over de helft zag ik wel dat het geen top tijd was, dus ben toen wel iets harder gaan lopen. Nog even gezwaaid naar de boerderij waar onze caravan stond, het veldje gezien waar we altijd voetbalden en de boerderij waar ik als kind een keer zo geschrokken was van de hond, dat ik van mijn fiets was gevallen. Het laatste stuk gaat dan weer door de duinen via de bloedweg. Een nare naam en ook geen leuke weg want hier was onze kat Dicky toen dood gevonden, aangereden door een brommer of iets dergelijks. Dit is dan de laatste heuvel en dan kom je terug het dorp in. Ik miste de bordjes met de afstanden en dacht daardoor dat het nog verder was. De versnelling had ik nog niet ingezet, totdat ik al bij de 10 km was. Dus alleen de laatste 500 meter nog even aangezet, iets te laat dus, maar wel in de sprint door de finish. Yeah ! Gehaald en niet slecht gedaan. 1 uur en 3 minuten. Dat is precies 10 km per uur. Ik had gehoopt iets sneller te gaan, maar dat is helaas niet gelukt. Iets te ontspannen gelopen denk ik.
Trots met de net verkregen medaille liepen we door het dorp en zijn we nog even neergestreken in de Klok, een gezellig tentje waar we vroeger ook veel kwamen. Even napraten bij een kop dampende erwtensoep en mijn mascotte de ijsbeer bedankt voor de ondersteuning tijdens het lopen!
De sponsor opbrengsten voor het WNF ijsbeer project is ongeveer 150 euro. Dat is al een mooi bedrag, bedankt sponsoren! Maar daar kan nog wel wat meer bij. Dus mocht je nog willen bijdragen en je hebt het nog niet gedaan? het kan nog steeds! Ga naar mijn
actiepagina van het WNF
